Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ GUARDIAN ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΔΡΑ "ΕΤΣΙ ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ"
Η συγγραφέας Πόλι Σαμσόν, στο νέο της μυθιστόρημα, εμπνέεται από τις έντονες ημέρες του Λέοναρντ Κοέν και των μποέμ φίλων του σε ένα νησί γεμάτο ζωντανά χρώματα και ιστορίες και αναπολεί τις μαγικές στιγμές που έχει περάσει και η ίδια στην Ύδρα.
Ο βρετανικός Τύπος και όχι μόνο, το τελευταίο διάστημα εξυμνεί τις ομορφιές των ελληνικών νησιών, διαφημίζοντας την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο, μετά από την επιτυχημένη προσπάθεια της χώρας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Η Daily Mail έκανε ένα εκτενές ρεπορτάζ για την Σύρο, ενώ η Telegraph σε δημοσίευμά της τόνισε πως δεν υπάρχει κάποια άλλη χώρα να επισκεφθεί κανείς παρά μόνο την Ελλάδα. Και τώρα, η συγγραφέας Πόλι Σαμσόν, μέσα από το τελευταίο της μυθιστόρημα που αναφέρεται στην Ύδρα, μιλά για τις ομορφιές του νησιού και ανυπομονεί να επιστρέψει.
Όπως γράφει: «Την τελευταία φορά που έφυγα από την Ύδρα, πριν από μόλις δύο μήνες , προσπάθησα να μην ξεχάσω να ρίξω κάποια κέρματα στο λιμάνι από το πλοίο. Είναι μια δεισιδαιμονία που πήρα από την Ντίντι Κάμερον, ένας από τους αληθινούς χαρακτήρες του μυθιστορήματός του «A Theatre for Dreamers», που πίστευε ότι θα εξασφάλιζε την επιστροφή της. Εκτός από μία ημέρα που δεν είχε κανένα νόμισμα στο χέρι της και, όπως μου είπε η εγγονή της, η Αλίκη, δεν επέστρεψε ποτέ στο νησί. Το πρωί,αφού έριξα τα κέρματά μου και φύγαμε από την Ύδρα, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε όλα τα σχολεία της χώρας».
Η περιγραφή του νησιού μέσα από τα μάτια της δημοσιογράφου
Ακολούθως, κάνει μια περιγραφή του νησιού και όσων την κάνουν εντύπωση: «Στην Ύδρα, οι κόκορες λαλούν όλη την νύχτα. Το πρωί χτυπούν οι καμπάνες. Αν και το νησί έχει μήκος μόλις 16 χιλιόμετρα και το μεγαλύτερο μέρος του είναι ακατοίκητο, υπάρχουν πάνω από 300 εκκλησίες, οι περισσότερες με καμπάνες, εκ των οποίων σχεδόν καμία δεν χτυπά όμορφα. Αλλά μετά από λίγο καιρό, συνηθίζεις να κοιμάσαι υπό τον ήχο τους.
Καθώς κατεβαίνουμε στο λιμάνι της Ύδρας, την μοναδική πόλη του νησιού, το άρωμα των λευκών λουλουδιών είναι πανίσχυρο. Ο Κάτο, η μικρή αδέσποτη γάτα που μας έχει υιοθετήσει, πηδά από τον τοίχο απέναντι από το σούπερ μάρκετ και μας ακολουθεί στην πλατεία, όπου τα πορτοκάλια ωριμάζουν στα δέντρο γύρω από τις προτομές των μεγάλων ζωγράφων του νησιού».
Θα συνεχίσω ξυπόλητη. Στις βροχερές ημέρες, αυτοί οι δρόμοι και οι σκάλες πλημμυρίζουν από νερό από τα βουνά, γεγονός που καθιστά τις πέτρες πολύ λείες και πολύ ολισθηρές για σανδάλια. Αν και το όνομα του νησιού μπορεί να σημαίνει νερό, η Ύδρα είναι ένα ξηρό μέρος, με μερικά πηγάδια πόσιμο νερού ενώ τα περισσότερα από τα σπίτια εξακολουθούν να έχουν δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού, αν και δεν είναι πλέον απαραίτητες. Επειδή έχω περάσει πολύ χρόνο βυθισμένη στο νησί του 1960 – την χρονιά που ξεδιπλώνονται τα δράματα του μυθιστορήματός μου – είναι έκπληξη για μένα να υπάρχει νερό στις βρύσες αλλά και ρεύμα.
Η πρώτη επίσκεψη στην Ύδρα - Τα καθαρότερα νερά για να κολυμπήσει κανείς
Συνεχίζοντας, λέει: Πήγα για πρώτη φορά στην Ύδρα πριν από 6 χρόνια, όταν ήταν απλά ένα όμορφο ελληνικό νησί και όχι ένα μέρος που επισκέφθηκα για να επικοινωνήσω με τα φαντάσματά του. Δεν νομίζω ότι ήξερα καν πως ήταν το νησί που έζησε ο Λέοναρντ Κοέν, και δεν ήξερα τίποτα για την Τσάρμιαν Κλιφτ, τον Τζορτζ Τζόνστον και την μποέμ κοινότητα που είχαν δημιουργήσει. Ήταν μέσα Μαΐου και θέλαμε μια χαλαρή εβδομάδα με τους φίλους και τα παιδιά μας και φυσικά την εγγυημένη ηλιοφάνεια.
Η δημοσιογράφος Ρόζι Μπόικοτ μου συνέστησε την Ύδρα επειδή, όπως είπε, το νησί περιβάλλεται από το καθαρότερο νερό που μπορείς να κολυμπήσεις. Δεν υπάρχουν αμμώδεις παραλίες. Αντίθετα, είναι ένας τόπος με όρμους με πεύκα, βράχια που καίνε από τον ήλιο και ναι, κρυστάλλινα νερά όπου τα πολύχρωμα βότσαλα λάμπουν πάντα. Δεν έχει αεροδρόμιο και πολυώροφα κτίρια ή μεγάλα ξενοδοχεία. Τα σχέδια του Ρίτσαρντ Μπράνσον για ένα θέρετρο ναυάγησαν πριν από πολλά χρόνια Το καλύτερο όμως από όλα, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην Ύδρα ή ακόμη και ποδήλατα: οι δρόμοι είναι πολύ απότομοι για τροχούς και αποτελούνται κυρίως από σοκάκια και σκαλοπάτια λαξευμένα κατευθείαν στον βράχο. Όλα πρέπει να μεταφερθούν από το λιμάνι με τα πόδια ή με έναν γάιδαρο».
Μετά τις καμπάνες και τον καφέ, είναι μόλις πέντε λεπτά περπάτημα μέχρι τα βράχια της Σπηλιάς, Ο ήλιος γίνεται πιο δυνατός, η επιφάνεια του νερού είναι λεία. Μια βουτιά στην θάλασσα θα είναι τόσο μεγάλη ανακούφιση μετά από τόσους μήνες. Θα μπουκάρω στην θάλασσα και θα κοιτάξω το νησί, προς το λιμάνι – «τίποτα δεν εμποδίζει το μάτι» όπως είπε κάποτε ο Λέοναρντ Κοέν – και μερικές ψαρόβαρκες θα βγαίνουν. Τα πεύκα είναι τόσο πράσινα ενάντια στον καταγάλανο ουρανό. Ο ανεμόμυλος που συνδέεται αναπόφευκτα με την Σοφία Λόρεν όταν υποδύθηκε ένα φτωχό κορίτσι του νησιού με φθαρμένα ρούχα στην ταινία «Αγόρι στο Δελφίνι» που νομίζεις ότι θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα, τραγουδώντας.
Ο Στάθης από το σκάφος του, θα μας πει για την ψαριά του. Έχει μερικά μπαρμπούνια και θα τα μαγειρέψει για εμάς στην ταβέρνα. Το πρωινό θα είναι ο πιο γλυκός χυμός πορτοκαλιού (χωρίς πάγο, χωρίς καλαμάκι) στο λιμάνι και αυτό το νόστιμο απλό κέικ που η οικογένεια Κατσίκα, σερβίρει με καφέ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μια madeleine της Ύδρας.
Ο ζωγράφος Μπιλ Πόουναλ θα είναι εκεί για να τα πούμε. Είναι ο μόνος αριστερός που γνώριζε μερικούς από τους ανθρώπους μου, όχι μόνο τον Λέοναρντ Κοέν και την Μαριάν αλλά και τον Τζόνστον και την Κλιφτ. Ήρθε το 1963 και πέρασε τα πρώτα του Χριστούγεννα μαζί τους. Η γαλοπούλα είχε άφθονο στήθος λέει και γι’ αυτό την ονομάσανε «Σοφία». Όπως και το κέικ, είναι μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εμένα και τα φαντάσματα της Ύδρας μου.
«Έτσι μυρίζει ο παράδεισος»
Ονειρεύομαι την άφιξη, την στιγμή που το Flying Dolphin θα στρίψει αριστερά στο λιμάνι της Ύδρας. Χρειάζεται περίπου μιάμιση ώρα από τον Πειραιά, ακριβώς νότια της Αθήνας. Το πρώτο θέαμα του νησιού από το πλοίο είναι ο γκρίζος και άγονος βράχος. Και έπειτα η στροφή και η μεγάλη αποκάλυψη, η νίκη, αυτή η αστραφτερή ημισέληνος του λιμανιού και στην συνέχεια -αδύνατον να μην περιγραφεί με αμφιθέατρο – τα λευκά σπίτια που υψώνονται σαν κλιμακωτά καθίσματα των θεών με φόντο τους άδειους λόγους και τα βουνά. Είναι ένας μαγικός κόλπος, μια αποκάλυψη κάθε φορά.
Στην συνέχεια η συγγραφέας περιγράφει πώς θα ήταν η επιστροφή της στην Ύδρα. «Αν μπορούσα να πάω αύριο, ξέρω πώς θα ήταν. Τα ροζ μάρμαρα στο λιμάνι και τα γαϊδούρια στην σκιά, αλλά και τα μουλάρια που δεν διαμαρτύρονται με το απίθανο φορτίο τους – ένα πλυντήριο, για παράδειγμα. Αναστενάζω. Η κόρη μου κοιτάζει ψηλά και ρωτά: ‘Τι συμβαίνει;’. Και της λέω ότι φαντάζομαι πώς θα ήταν να φτάσω στην Ύδρα αυτή την στιγμή. Ξέρω ακριβώς τι θα έκανες, τι θα έλεγες. Κάνεις το ίδιο κάθε φορά. Σταματάς και παίρνεις μια βαθιά μυρωδιά του αέρα και λες: Έτσι μυρίζει ο παράδεισος’».
Φωτογραφίες: AP, Wikipedia, Shutterstock
(ΠΗΓΗ:www.iefimerida.gr)
